Vannacht werd ik rond 02u00 wakker van het Wilhelmus dat uit mijn TV schalde. Het bleek dat ik in slaap was gevallen bij het kijken van de Paralympische zwemfinales. Dat kwam niet door het gebrek aan spanning (in tegendeel!) maar helaas bleek mijn Rio-ritme van de Olympische Spelen compleet verdwenen te zijn.
Dat Wilhelmus dat mij wakker maakte, bleek dus voor Liesette Bruinsma te zijn die bij de 400m vrije slag voor blinde zwemsters (klasse S11) dankzij een kontschoppend begin alles en iedereen zoek zwom. Na het zien van haar interview besefte ik me dat het raceverloop bij een serie met blinde zwemmers totaal anders is dan bij zwemmers die elkaar kunnen zien. Waar zwemmers met zicht elkaar in de gaten kunnen houden en net even dat extra beetje kunnen geven als ze hun tegenstander zien (kapot gaan), moeten blinde zwemmers zich helemaal op hun eigen race focussen omdat ze hun tegenstanders niet kunnen zien.
Ik zou het een interessante ontwikkeling vinden als ook bij het `valide` zwemmen de tegenstanders elkaar niet kunnen zien. Plaats in elke baan een schot vanaf de bodem tot een meter boven de waterspiegel en zwemmen maar! Acht zwemmers op rij die elkaar niet kunnen zien en dus allemaal hun eigen race moeten zwemmen doordat het raceverloop voor hen niet te volgen is. Nog mooie dan een tijdrit bij het wielrennen, want waar daar ook tussentijden worden doorgegeven, moeten de zwemmers het zonder oortjes of aanwijzingen doen. Elke zwemmer moet dus onafhankelijk van de andere zwemmer laten zien wat hij in huis heeft!
In Japan hebben ze de meest vreemde uitvindingen, dus het lijkt me een serieuze optie om bovenstaande in het Olympische zwemtoernooi van Tokyo 2020 te integreren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten