Ode aan de sprinter

"Lang, lang geleden was er een tekenaar die in een huisje woonde dat diep in de bossen stond, ver van de bewoonde wereld. Hoewel de tekenaar een teruggetrokken leven leidde, wist iedereen dat hij één van de beste tekenaars van het land was.


Op een dag werd er bij een tekenaar op de deur geklopt. Toen hij de deur open deed, zag hij daar een bode van de koning staan. Deze vertelde hem dat over precies een jaar de dochter van de koning zou gaan trouwen en de koning haar dolgraag een mooie tekening van haar lievelingsdier, een haan, cadeau wilde doen. De bode had de opdracht gekregen om de beste tekenaar van het land op te zoeken en deze de opdracht te geven om de tekening te maken.

De tekenaar zei dat hij de opdracht graag aannam, maar wel de tijd nodig had hiervoor. Hij beloofde de bode dat de tekening in ieder geval af zou zijn voordat de dochter van de koning zou trouwen. Vol vertrouwen keerde de bode weer terug naar het grote paleis en vertelde trots aan de koning dat de missie was geslaagd. 

De maanden gingen voorbij en de bode hoorde helemaal niks van de tekenaar. Brieven met de vraag hoe het met de tekening stond, bleven onbeantwoord. De bode begon zich steeds meer zorgen te maken, want als de opdracht zou mislukken, dan zou de koning hem gegarandeerd ontslaan.

Eén dag voordat de bode de tekening aan de koning moest overhandigen, ging de bode naar de tekenaar toe. Toen deze de deur opende, vroeg de bode of het gelukt was om een tekening van een haan te maken. Direct pakte de tekenaar een potlood en een vel papier en schetste in amper een minuut een prachtige haan, mooier nog dan de bode ooit had gezien. De tekening werd ingelijst en de bode overhandigde de honderd goudstukken. 

Terwijl de tekenaar de goudstukken aan het tellen was, kon de bode zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroeg waarom de tekenaar zoveel tijd nodig had om deze tekening te maken. Immers, de tekenaar had nu net toch binnen een minuut de tekening gemaakt? De tekenaar opende de deur van zijn huisje wat verder zodat de bode naar binnen kon kijken. De bode zag dat alle wanden vol hingen met tekeningen van hanen, de één nog mooier dan de andere.Het bleek dat de tekenaar een jaar lang had zitten oefenen op die ene perfecte tekening van een haan....."

Het verhaal dat hierboven staat, is precies waarom ik sprinten zo mooi vind: het daadwerkelijke (zichtbare) resultaat is relatief klein, maar de voorbereiding en inspanning om tot dit resultaat te komen, is enorm. Juist omdat de tijdsduur zo kort is, wordt ieder miniem foutje direct afgestraft. M.a.w.: perfectie is noodzakelijk. Mocht je dus ooit denken dat sprinters het zo veel makkelijker hebben dan langeafstands-atleten, denk dan vooral aan bovenstaand verhaal...