"Blijf je verbazen" is de tekst die het startscherm van mijn telefoon siert. Het is een citaat van een filosoof die van mening was dat zolang je aanneemt dat niks vanzelfsprekend is, alles veel leuker en interessanter wordt.
Gisteren verbaasde ik me weer eens in positieve zin. Waardoor? Mezelf! Na een half jaar niet zwemmen was ik net weer zes weken aan het trainen toen er weer een competitiewedstrijd op het programma stond. Hoewel de trainingen in de afgelopen week boven verwachting gingen, had ik eigenlijk geen verwachtingen hiervoor.
Tekenend voor mij geringe vertrouwen was dat ik kort voor de race aan de official doorgaf "dat ik enorm blij zou zijn met een tijd onder de 1.10". Tijdens de race kon ik op het 70m-punt echter vol doortrekken, een teken dat de raceopbouw prima was. Direct na het aantikken zei de official "dat ik ook kon overdrijven". Eindtijd: 1.06.45, m'n snelste tijd in drie jaar op deze afstand.
Omdat ik vooral van mijn eigen kracht uit wil gaan, kijk ik nooit naar concurrenten. Toch kon ik een enorme glimlach niet onderdrukken toen ik er achter kwam dat ik enkele 'broekies' van 18 er uit had gezwommen.