Singeltocht Breda

Vorige week heb ik de Singelzwemtocht in Breda gezwommen. Deze (nieuwe) 7,5km lange openwaterwedstrijd ging over een parcours door en om het centrum van de stad. In eerste instantie zag ik het als 'iets meer' dan een 5km, tot ik me bedacht dat ik in m'n hele zwemcarrière slechts drie keer een langere afstand heb gezwommen bij een openwaterwedstrijd.

Het parcours was simpel: eerste heen en weer naar de singel toe (1km), daarna weer naar de singel zwemmen (500m), de singel zelf rondzwemmen (5,5km) en terug naar de finish (500m). Totaal dus 7,5km waarvan een groot deel in de rustige Singel rond het stadscentrum moest worden gezwommen. Twee essentiële dingen checkte ik voor de race: het aantal bruggen waar we onderdoor zwommen en een herkenningspunt aan het einde van de ronde. Het zou me onderweg enorm helpen qua navigatie!

De start was opvallend relaxed. Misschien dat dat kwam doordat het water een stuk kouder was dan verwacht (kwam door de waterval direct achter de start), maar het zou ook kunnen dat alle zwemmers begrepen dat 7,5km zwemmen geen laf stukje dobberen is. Zuinig met je energie omgaan was dus verstandig, zeker ook omdat je je voeding zelf moest meenemen.

De enige bottleneck (letterlijk en figuurlijk) in het parcours was de brug die op 150m van de finish lag. Deze passage was slechts enkele meters breed en er was geen scheiding tussen de zwemrichtingen. Op de terugweg van de kleine ronde kwam ik daar de herenkopgroep tegen waarna ik bij de volgende passage ook de kopgroep van de dames tegenkwam waarbij ik dwars door de kopgroep heen zwom:

Kort na deze passage werd het parcours wat rustiger, ook omdat de Singel net wat breder was dan het parcours in het centrum. Alle ruimte dus om in te halen of, in mijn geval, ingehaald te worden. Onderweg was er ook een moment van verbazing. Twee zwemmers worden voor mijn neus voorzien van een bidon door iemand op de kant. Volgens de regels mag je bij afstanden onder de 10km niet geholpen worden met voeding/drinken en zeker niet door een bidon aangegooid (!) te krijgen. Daarom had ik voor mezelf twee energygelletjes in m'n zwembroek zitten. Normaal gesproken zijn die dingen niet te hachelen, maar tijdens een race van ruim twee uur zwemmen zijn het welkome traktaties. 

Wat me tijdens de race opviel? De flow waarin ik zwom. Ondanks m'n zware armen voelde ik nergens pijn en ook de vermoeidheid kwam maar niet. Pas een uur na de finish was de adrenaline gezakt en leek de zwaartekracht twee keer zo sterk geworden. Dat laatste gevoel is ook niet zo vreemd als je ruim een half jaar amper getraind hebt. Niettemin gaf het uitzwemmen van deze prachtige zwemtocht een gigantisch goed gevoel!