Een jaar later...

Ruim een jaar geleden schreef ik een stukje over het feit dat Cupido mij niet begreep. Het bericht is helaas verloren gegaan, maar de strekking van het verhaal was dat is het qua liefde nooit goed kon doen. Was ik zelfverzekerd in de buurt van een meid, dan was ik te macho. Was ik te knuffelig, dan was ik een softie en/of te klef. Nooit leek ik het goed te kunnen doen.

Het stukje heb ik destijds met enig leedvemaak richting mezelf geschreven. Ik wilde het in eerste instantie ook alleen voor mezelf houden, maar toch werd het door iemand anders gelezen die er erg positief over was, zowel qua vorm als qua inhoud. Ik liet het stukje daarna aan een aantal mensen lezen en bij een aantal van hen kwam het akelig herkenbaar over. 

Of het door het stukje komt weet ik niet, feit blijft dat ik kort na het schrijven ervan een enorm lieve meid wat beter leerde kennen (we kenden elkaar al twee jaar) en de vonk oversloeg. Het gevolg is dat ik nu al bijna een jaar samen met deze meid samen ben en het vuur nog lang niet uit lijkt te zijn.

Als er één ding is dat ik heb geleerd in het afgelopen jaar, dan is het dat jezelf zijn het belangrijkste is als je bij iemand bent die je leuk vindt. Je kunt nog zoveel toneelspelen, op een gegeven moment prikt de ander toch wel door je heen.  Ja, het klinkt als en is ook gewoon een cliché. Maar hoe vaak zie ik om me heen niet potentiële stelletjes waar alles dusdanig stroef verloopt dat een serieus vervolg al bij voorbaat een kansloze missie is. Doodzonde.

Gelukkig is het om mij heen het afgelopen jaar ook wat meer 'lente' geweest en zijn er binnen mijn vriendenkring aardig wat nieuwe stelletjes ontstaan. Emotioneel labiel figuur als ik ben kan ik daar enorm van genieten, zelf zo erg dat ik er zelf gelukkig van kan worden. Maar niks van dat alles doet mij zo goed als - ik noem maar een dwarsstraat - een enorm lieve en leuke dame die heerlijk gitaar zit te spelen hier tegenover me...