Giertank of chloortank?

Stel je voor: je organiseert een groot Europees zwemkampioenschap voor masterszwemmers (25 jaar en ouder) in een best wel groot zwembad. Van de vorige editie van dit kampioenschap weet je dat destijds een recordscore van 12.700 starts werd genoteerd. Veiligheidshalve zet je in op een maximum aantal van 14.000 starts, bijna 10% meer dan de vorige keer. En dan ineens blijkt jouw toernooi enorm populair te zijn en is de deelnamelimiet al binnen twee dagen na de start van de inschrijvingen bereikt. Je eerste reactie is positief, maar seconden later bedenk je je dat met het sluiten van de inschrijving je heel wat zwemmers tekort doet.

Als een dolle ga je aan de slag om oplossingen te vinden voor dit probleem. Je gaat niet over één nacht ijs, dus in de persberichten geef je aan dat je je best gaat doen en over een week met alle bevindingen zal komen. Terwijl je druk bezig bent met van alles te regelen, komen dit soort berichten over je op de social media:

Bovenstaande quotes komen van de masterszwemmers voor wie dit kampioenschap dus wordt georganiseerd. Geen fijne ondersteuning als je als organisatie je rot werkt om een oplossing te vinden.

Laat ik voorop stellen dat ik zelf ook vind dat je als organisatie tegen kritiek moet kunnen. Die kritiek moet dan wel gefundeerd zijn en in dit geval ook enigszins opbouwend. Veel kritieken (gelukkig niet alle) die ik voorbij het zien komen waren niks meer dan een opeenhoping van aannames die nergens op gefundeerd waren, simpelweg omdat nog niet bekend was hoe het probleem zou worden opgelost. Gelukkig heeft de organisatie wel in mogelijkheden gedacht en is er voor iedereen de mogelijkheid om mee te doen met de EMK in Londen. Natuurlijk is het vervelend om als niet-ingeschrevene een week in spanning te moeten zitten, maar met de deelnemersaantallen die tegenwoordig rondgaan in het masterszwemmen zijn aanpassingen binnen het programma niet binnen een paar uur gemaakt.

Omdat ik zelf geen ambities heb om te zwemmen in Londen, zal ik er vast en zeker wat nuchterder over kunnen nadenken. Toch steekt het me vaak als bovenstaande reacties de wereld in worden geslingerd. Zelf ben ik betrokken geweest bij de organisatie van zwemwedstrijden voor enkele honderden zwemmers en ook daarbij merkte ik dat als er iets niet helemaal soepel verloopt, het aantal mensen dat lompe kritiek heeft exponentieel groter is dan het aantal mensen dat meedenkt aan een oplossing. Treffend voorbeeld: jaren geleden stonden we tijdens zo'n wedstrijd voor een dichte 'vrachtdeur', een deur waardoor we flink wat spullen naar binnen wilden rijden, maar die nu op slot zat. Eén van de aanwezigen merkte op "dat daarvoor een sleutel nodig was en we dat hadden kunnen weten." waarna hij lachend wegliep. Wat hij niet vertelde was dat binnen gewoon iemand rondliep die die sleutel wel had en ons binnen een minuut uit de brand had kunnen helpen. Pas na twintig minuten omlopen en sjouwen werd dit alsnog aan ons verteld. Precies zoals eerder beschreven: geen helpende of meedenkende hand, puur een eigen hachje eerst"-mentaliteit

Bij het masterszwemmen had ik vroeger altijd het idee dat dit de zwemmers zijn die zaken kunnen relativeren en door hun ervaring juist een brede(re) blik op alles zouden hebben. De laatste jaren lijkt het omgekeerde juist waar te zijn. Hele zwembaden lijken gevuld te kunnen worden met onderbuikgevoelens, gevoelens die achteraf gezien vaak onterecht zijn. Ik zou het mooi vinden als er wat minder nutteloze reacties als bovenstaand de wereld in zouden worden geholpen door masterszwemmers. Het zou mooi zijn als het masterszwemmen weer een positief voorbeeld zouden zijn voor de jonge generatie. Want zijn het niet de jonkies van nu die over tien of twintig jaar dit soort wedstrijden organiseren?