Net zoals zoveel Nederlandse kinderen haalde ook ik een hele reeks zwemdiploma's. Toen ik alle diploma's had (synchroonzwemmen uitgezonderd), was het advies van de badmeesters: "zet hem maar op wedstrijdzwemmen". Het zou het begin zijn van twintig jaar zwemsport waar ik geweldige ervaringen aan heb overgehouden.
Wat ik het mooiste vond in al die 20 jaar? De lol die ik beleef(de) aan de sport! Natuurlijk heb ik naar mijn vermogen een aantal mooie zwemprestaties neergezet waar ik trots op ben, maar nog altijd is het plezier in de sport hetgeen geweest waar ik voor traind(de). Hoe geweldig is het om een Nederlands kampioenschap op z'n kop te zetten terwijl je met je team 24e wordt en eigenlijk anoniem in de middenmoot thuishoort? Hoe tof is het om 24 kilometer uit te zwemmen terwijl je vijf jaar daarvoor nog dacht dat een drie kilometer (te) ver zou zijn? En ja, als je te horen krijgt dat je een sprinter van nationaal niveau de stuipen op het lijf hebt gejaagd omdat je bij het keerpunt nog bij hem in de buurt lag, dan geeft dat ook een kick die het zwemmen alleen maar mooier maakt.
Niet alleen in het water beleef(de) ik plezier aan de sport. Vanaf m'n 16e geef ik ook training en ook daar is de lol de grootste drijfveer. Ik kan erg vrolijk worden van het feit dat meerdere oud-pupillen tegenwoordig op hoog niveau de tegels uit het bad zwemmen. En als raceanalist meegaan met de nationale zwemploeg naar Europese kampioenschappen is nog steeds iets waar ik een enorme big smile van op m'n gezicht krijg als ik er aan terugdenk. Het f*cking Nederlands team!
Maar net zoals het zelf zwemmen zijn mijn beste herinneringen die van dingen op het alledaagse niveau. Mijn grootste zwemheld is nog altijd de autistische jongen die ik training heb gegeven. Destijds was het een aardige klus om deze jongen überhaupt het water in te krijgen, maar acht jaar later zwemt deze kerel nu onder de minuut op de 100m vrije slag! Nog mooier detail: hij is dit jaar begonnen met een opleiding tot zweminstructeur!
Zelf heb ik het idee dat ik inmiddels het meeste wel zo'n beetje heb meegemaakt. Niet dat dat betekent dat ik er mee kap, want ik beleef nog steeds lol aan de sport. Zolang dat het geval is, blijf ik chloor snuiven, zowel actief als passief. Wat dat betreft zijn die trofeeën die op de kast in mijn ouderlijk huis staan leuke aandenken voor specifieke wedstrijden, maar de mooiste trofee uit 20 jaar zwemmen draag ik altijd bij me: de verzameling herinneringen van 20 jaar zwemmen!