Een half jaar stilte hier. Niet vanwege tekort aan inspiratie, maar simpelweg vanwege het feit dat Onze Lieve Heer bij de schepping wat zuinig is geweest met het toekennen van het aantal uren in een dag.
Dan toch eindelijk een stukje vanwege een frustratie die de laatste tijd steeds groter wordt: de elektrische fiets, oftewel 'de fiets met trapondersteuning'. Vaker en vaker zie ik dit object over de fietspaden schieten waarbij het een wonder mag heten dat er nog amper ongelukken mee zijn gebeurd.
Laat ik direct één groep elektrische fietsers vrijpleiten van mijn aantijgingen: de sportieve forens-op-leeftijd die dit vervoermiddel gebruikt om dagelijks 20 kilometer af te leggen voor woon/werk-verkeer. Deze fietser weet wat hij doet, is gewend aan de snelheid en dresseert de elektrische fiets op een fatsoenlijke manier tijdens de spitsuren over de fietspaden. Top!
Mijn frustratie gaat vooral over de mid-veertiger (meestal vrouw) die op zaterdagmiddag dit vervoermiddel gebruikt. Dankzij de opkrabbelende economie kan deze fietser zich een dergelijk vervoermiddel veroorloven en voelt zich daarmee direct hip en sportief. Ja, sportief, want deze fietser waant zichzelf een kruising tussen Chris Froome en Alberto Contador. Gehuld in wielershirt sjeest de recreatieve elektrische fietser over de fietspaden op de zaterdag en zondag en doet zichzelf voor alsof de Tour de France met speels gemak zou kunnen worden uitgereden.
Tot zover zou ik er geen last van hebben, maar helaas is er een aspect dat toch fysiek invloed heeft op mij als gewone fietser: de snelheid. Deze fietsers halen op hun gewone fiets amper de 15km/u en kunnen dus totaal niet omgaan met de dubbele snelheid. Daarbij is de focus vaak volledig gericht op de display van de fiets (er zit een halve laptop op het stuur geschroefd) waardoor de elektrische fietser vaak geen notie heeft dat hij/zij een kruising nadert en/of besef heeft van andere fietsers. De fietshelm lijkt daarin alleen maar een aanmoediging te zijn om de snelheid en roekeloosheid naar een nog hoger niveau te tillen. "Mij kan niks overkomen!" lijkt het motto te zijn.
Zelf heb ik één keer op een dergelijke fiets gereden. Het zal ook bij die ene keer blijven, want het fietst eigenlijk voor geen meter. OK, je hoeft wat minder kracht te leveren om snelheid te maken, maar je wordt in zo'n truttige houding gestopt dat het net lijkt alsof je dertig jaar ouder bent en van Omroep MAX houdt.
Fietsen op een elektrische fiets is als foto's maken met een ipad, wandelen met crocs aan of een bezoek brengen aan de huishoudbeurs: het kan allemaal, maar beter van niet. Gelukkig zijn de laatste drie genoemde zaken niet op mij van invloed als ik als gewone fietser op het fietspad rijd, de elektrische fietsers helaas wel.
Ik pleit voor een verbod voor elektrische fietsen buiten de spits en in de weekenden. Het zal de veiligheid op het fietspad vele malen groter maken. En voor wie zich niet aan dit verbod houdt, is een passend strafbankje beschikbaar: de elektrische stoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten